என் கண்ணீராற்றில் கவிதை வடிக்கும் உன் நினைவுகள்

பசுமையாக வளர்ந்த என்னை

காதல் பிணியில் மாட்டி விட்டு

வேடிக்கை பார்க்கும் ஆடவனே

ஒவ்வொரு நிமிடமும்

எனக்குள் நானில்லை

நீதானே பேசிக்கொண்டிருக்கின்றாய்....

ஆனால் நீ உனக்குள்

யாரோ கட்டிய தாஜ்மகாலை நிலை நிருத்தி

என் மண் குடிசையை இடித்து விட்டாய்

நானோ மேகமில்லாத வானத்தில் குடியிருக்க

நீயோ பசுமை கொட்டும் வனத்தில்

கருங்குயில் இசையமைக்க

சந்தோஷ ஊர்வலம்....

மகளிருடன் அலங்கோலமாய் நடக்கையில்

என்னுள்ளம் அனலைக்கண்ட நீராய் கொதிக்கின்றது

ஆனால் கண்ணே உன்னிதயத்தில் நானில்லாவிட்டாலும் என்னிதயத்தில் உன்னினைவுகள் கண்ணீராற்றில் கவிதை வடித்துக்கொண்டே இருக்கும்............